کتاب صوتی همزاد

کتاب صوتی همزاد

• نویسنده: ژوزه ساراماگو

کتاب صوتی همزاد آرامـش خـود را بـه هیچ چیز و هیچکس

وابسته نکن، تا همیشه آن را داشته باشی

The Double: A Petersburg Poem ( روسی : Двойник. Петербургская поэма ، رومی :  Dvoynik. Peterburgskaya poema ) رمانی نوشته فئودور داستایوفسکی است. اولین بار در 30 ژانویه 1846 در Otechestvennye zapiski منتشر شد. متعاقباً توسط داستایوفسکی در سال 1866 بازبینی و منتشر شد . در سن پترزبورگ ، یاکوف پتروویچ گلیادکین به عنوان یک مشاور ارشد رتبه 9 در جدول رتبه‌ها که توسط پیتر کبیر ایجاد شد، یک بوروکرات سطح پایین که برای موفقیت تلاش می‌کند، کار می‌کند.

گلیادکین با پزشکش، دکتر روتنسپیتز، که از سلامت عقل او می ترسد و به او می گوید که رفتارش به طرز خطرناکی ضداجتماعی است، بحثی سازنده دارد. او “شرکت شاد” را به عنوان درمان تجویز می کند. گلیادکین تصمیم می گیرد این کار را امتحان کند و دفتر را ترک می کند. او به یک جشن تولد برای کلارا اولسوفیونا، دختر مدیر دفترش می رود. او ناخوانده بود و یک سری تقلبات منجر به اخراج او از حزب شد. در راه بازگشت به خانه در میان طوفان برفی ، او با مردی روبرو می شود که دقیقاً شبیه او است، دوتایی او. دو سوم بعدی رمان سپس به رابطه در حال تکامل آنها می پردازد.

کتاب مشابه به نام کتاب صوتی بنویس تا اتفاق بیفتد به شما پیشنهاد میشود که بعد از این کتاب مطالعه فرمایید.

در ابتدا، گلیادکین و دو نفره‌اش با هم دوست هستند، اما گلیادکین جونیور تلاش می‌کند تا زندگی پدر را به دست بگیرد و آنها تبدیل به دشمنان سرسخت می‌شوند. از آنجا که گلیادکین جونیور تمام جذابیت ها، بی ادبی ها و مهارت های اجتماعی را دارد که گلیادکین پدر فاقد آن است، او در بین همکاران دفتر بسیار محبوب است. در پایان داستان، گلیادکین پدر شروع به دیدن کپی های زیادی از خود می کند، دچار یک وقفه روانی می شود و توسط دکتر روتنسپیتز به یک پناهگاه کشیده می شود.

درباره کتاب صوتی همزاد

دوگانه گوگولیک ترین آثار داستایوفسکی است. عنوان فرعی آن “یک شعر پترزبورگ” بازتابی از “ارواح مرده گوگول” است . ولادیمیر ناباکوف آن را تقلیدی از ” پالتو ” نامید. بسیاری دیگر بر رابطه بین The Double و دیگر داستان های پترزبورگ گوگول تاکید کرده اند. یکی از منتقدان معاصر، کنستانتین آکساکوف، اظهار داشت که “داستایفسکی عبارات گوگول را تغییر می دهد و به طور کامل تکرار می کند.” با این حال، اکثر محققان دوگانه را پاسخ یا نوآوری داستایوفسکی به آثار گوگول می دانند. برای مثال، AL Bem The Double را “یک ابطال ادبی منحصر به فرد” نامید.بینی “.

این رابطه بی واسطه، نمود آشکار ورود داستایوفسکی به سنت عمیق تر رمانتیسیسم آلمانی ، به ویژه نوشته های ایتا هافمن است.

خلاصه کتاب صوتی همزاد

دو به چند روش تفسیر شده است. با نگاهی به عقب، به عنوان نوآوری داستایوفسکی در مورد گوگول تلقی می شود. با نگاهی به آینده، اغلب به عنوان نسخه ای روانی-اجتماعی از آثار اخلاقی-روانشناختی بعدی او خوانده می شود. این دو خوانش، با هم، «دوگانه» را در برهه‌ای حساس در نوشته‌های داستایوفسکی قرار می‌دهند که در آن او همچنان در حال ترکیب آنچه پیش از خود بود، اما در عین حال عناصری از خود را اضافه می‌کرد. یکی از این عناصر این بود که داستایوفسکی تمرکز را از دیدگاه اجتماعی گوگول که در آن شخصیت‌های اصلی به صورت اجتماعی مشاهده و تفسیر می‌شوند، به یک زمینه روان‌شناختی تغییر داد که به شخصیت‌ها عمق عاطفی و انگیزه درونی بیشتری می‌دهد.

اگر مایل به دیدن همه کتاب های هنری هستید به کتابخانه داستان و رمان مراجعه فرمایید.

در مورد تفسیر خود کار، سه گرایش عمده در بورس وجود دارد. اول، بسیاری گفته اند که گولیادکین به سادگی دیوانه می شود، احتمالاً با اسکیزوفرنی. این دیدگاه توسط بسیاری از متن، به ویژه توهمات بیشمار گلیادکین پشتیبانی می شود. دوم، بسیاری بر جست‌وجوی گولیادکین برای هویت متمرکز شده‌اند . یکی از منتقدان نوشت که ایده اصلی The Double این است که ” اراده انسانی در جستجوی آزادی کامل بیان به یک انگیزه خود ویرانگر تبدیل می شود. ”

این تمرکز فردگرایانه اغلب توسط محققانی مانند جوزف فرانک، که تاکید می‌کنند هویت گلیادکین توسط بوروکراسی و جامعه خفه‌کننده‌ای که در آن زندگی می‌کند، درهم شکسته می‌شود، مورد توجه قرار می‌گیرد.

زمینه نهایی درک The Double که فراتر از هر سه مقوله است، بحث جاری در مورد کیفیت ادبی آن است. در حالی که اکثر محققان آن را جایی از «بیش از حد شکننده برای تحمل اهمیت آن» تا کاملاً ناخوانا تلقی کرده‌اند، دو استثنا قابل توجه وجود داشته است. داستایوفسکی در کتاب خاطرات نویسنده نوشت: «بیشتر از همه، من با آن رمان موفق نشدم؛ با این حال، ایده آن نسبتاً شفاف بود، و هرگز در نوشته هایم چیز جدی تر بیان نکرده ام. کاملا” ولادیمیر ناباکوف ، که عموما داستایوفسکی را نویسنده‌ای «نسبتاً متوسط» به نام The Double می‌دانست.”بهترین چیزی که او تا به حال نوشت” و گفت که “یک اثر هنری عالی است.”