کتاب صوتی بزدل

کتاب صوتی بزدل

کتاب صوتی بزدل

• نویسنده : فئودور داستایفسکی

دو همکار و دوست به نام‌های «آرکادی ایوانویچ» و «واسیا شومکوف» در طبقه چهارم یک ساختمان با هم زندگی می‌کنند. شغل یکی از آنها رونوشت‌نویسی بود. او که از مدت‌ها قبل عاشق دختری بوده است، بالاخره ماجرای این عشق را با دوستش در میان می‌گذارد….

شب سال نو ساعت از ۵ گذشته بود که واسیا با لباس رسمی و تر و تمیز به خانه آمد. آرکادی به شوخی یقه‌اش را گرفت و از او پرسید که کجا بوده است. واسیا اعتراف کرد که به نزد دختر و خانواده‌اش رفته و حالا برگشته تا رونوشتی را که با خوشبختی زندگیش گره خورده بود، تمام کند. او به دلیل اینکه روزها و زمان‌های زیادی را صرف دیدار دختر کرده بود، فرصت چندانی برای اتمام رونوشت نداشت و از همان شب عید اضطراب و استرس کار بر دل و زندگیش حکم‌فرما شد، زیرا این سفارش رونوشت از سوی رئیسش بود و اتمام آن به منزله تأییدی بر ماندگاری در شغلش و ورودش به خوشبختی‌های زندگی بود…..

درباره کتاب صوتی بزدل

علیرغم ظاهر دانای کل، راوی The Idiot صدایی متمایز مانند هر شخصیت دیگری دارد و اغلب فقط درک جزئی از وقایعی را که توصیف می کند، منتقل می کند. این صدای یک گزارشگر بسیار فهیم و دقیق از حقایق است، که علیرغم این عینیت، دیدگاه خاصی نسبت به آنچه گزارش می کند دارد، حتی گهگاهی در مرحله اولی شدن قرار می گیرد. داستایوفسکی در نقطه‌ای از یادداشت‌هایش به خود توصیه می‌کند که «مختصرتر بنویس: فقط حقایق. به معنایی بنویس که مردم می‌گویند …»

کتاب دیگری از این نویسنده به نام کتاب صوتی خاطرات خانه اموات به شما پیشنهاد میشود.

توسل راوی به «واقعیت‌ها» تأثیری بر «قرار دادن حقایق در طرف شایعه و رمز و راز است تا طرف توصیف و توضیح.» بنابراین، راوی دانای کل نیست، بلکه نوع خاصی از تماشاگر بصیر اما محدود است، و در پایان آشکارا به خواننده اعتراف می کند که رفتار شاهزاده برای او غیرقابل توضیح است. به گفته فرانک، «این محدودیت راوی بخشی از تلاش داستایوفسکی برای ارائه رفتار میشکین فراتر از همه مقولات تجربه اخلاقی-اجتماعی دنیوی است».

خلاصه کتاب صوتی بزدل

برای باختین، صدای راوی یکی دیگر از شرکت‌کنندگان، هر چند از نوع خاص، در «گفت‌وگوی بزرگ» است که رمان داستایفسکی را تشکیل می‌دهد. همه صداها، همه ایده‌ها، وقتی وارد دنیای رمان می‌شوند، شکلی خیالی به خود می‌گیرند که آن‌ها را در رابطه دیالوگی با صداها و ایده‌های دیگر قرار می‌دهند. از این نظر، حتی مواضع ایدئولوژیک خود نویسنده، وقتی از طریق راوی یا میشکین یا لبدیف بیان می‌شود، «کاملاً دیالوگ می‌شود و با شرایطی کاملاً مساوی با سایر ایده‌ها وارد گفت‌وگوی بزرگ رمان می‌شود». از آنجایی که مهمترین چیز برای داستایوفسکی در ساخت رمان‌هایش تعامل گفت‌وگویانه چند صدا است، گفتار نویسنده «نمی‌تواند قهرمان و کلام او را از هر سو در برگیرد، نمی‌تواند او را از بیرون قفل و نهایی کند. خود را به او خطاب کند.»

اگر مایل به شنیدن کتاب های هنری هستید به کتابخانه هنر و اندیشه مراجعه فرمایید.

استقبال انتقادی از The Idiot در زمان انتشار آن در روسیه تقریباً یکسان منفی بود. این تا حدی به این دلیل بود که اکثریت منتقدان خود را مخالف «محافظه کاری» داستایوفسکی می دانستند و می خواستند مقاصد سیاسی فرضی کتاب را بی اعتبار کنند. با این حال، انتقاد اصلی، هم در بین منتقدان و هم در میان خوانندگان عمومی، در “خوبی” شخصیت ها بود. منتقد رادیکال DI Minaev نوشت: “مردم ملاقات می کنند، عاشق می شوند، به صورت یکدیگر سیلی می زنند – و همه اینها به میل اول نویسنده، بدون هیچ حقیقت هنری.” [69]VP Burenin، یک لیبرال، ارائه رمان از نسل جوان را به عنوان “ناب ترین ثمره خیال ذهنی نویسنده” و رمان را به عنوان یک کل “مجموعه ای زیبا، ساخته شده از انبوهی از شخصیت ها و رویدادهای پوچ، بدون هیچ نگرانی توصیف کرد. برای هر نوع عینیت هنری.” میخائیل سالتیکوف-شدرین، منتقد برجسته رادیکال، تلاش داستایوفسکی برای به تصویر کشیدن مرد واقعاً خوب را تأیید کرد، اما او را به خاطر رفتار سخیف‌آمیزش با «همان افرادی که تلاش‌هایشان معطوف به همان هدفی است که ظاهراً توسط او دنبال می‌شود، مورد انتقاد قرار داد… از یک سو شخصیت‌هایی پر از زندگی و حقیقت ظاهر می‌شوند، اما از سوی دیگر، نوعی عروسک مرموز که گویی در رویا به اطراف می‌پرند…» داستایوفسکی در پاسخ به گزارش‌های مایکوف درباره انتقادات «فانتزی» رایج، فلسفه ادبی او را «رئالیسم خارق‌العاده» توصیف کرد و مدعی شد که با توجه به تحولات معاصر روسیه، این به‌مراتب واقعی‌تر از به اصطلاح رئالیسم است. از مخالفان او، و حتی می تواند برای پیش بینی رویدادهای آینده استفاده شود.