کتاب صوتی آیشمن در اورشلیم

کتاب صوتی آیشمن در اورشلیم

• نویسنده: هانا آرنت

کتاب صوتی آیشمن در اورشلیم اینجا، مردم روز و شب به سوی مراسم تدفین خود رهسپار میشوند.

عنوان فرعی آرنت به طور معروف عبارت «ابتذال شر» را معرفی کرد. این عبارت تا حدی به تبعید آیشمن در دادگاه اشاره دارد زیرا این مرد نه گناهی برای اعمال خود نشان داد و نه از کسانی که او را محاکمه می کردند نفرت نشان داد و مدعی شد که او هیچ مسئولیتی ندارد زیرا او صرفاً ” وظیفه خود را انجام می داد ” (“او “وظیفه” خود را انجام داد. ..؛ او نه تنها از «اوامر» اطاعت می کرد، از «قانون» نیز اطاعت می کرد.»

درباره کتاب صوتی آیشمن در اورشلیم

آیشمن خود را در دادگاه اظهار داشت که همیشه سعی کرده است از الزامات قاطع امانوئل کانت (همانطور که مستقیماً در صفحات 135-137 بحث شده است) تبعیت کند. او استدلال می‌کند که آیشمن اساساً درس اشتباهی از کانت گرفته بود: آیشمن « قاعده طلایی » و اصل عمل متقابل را که در امر مقوله‌ای ضمنی است به رسمیت نمی‌شناخت، اما فقط مفهوم اعمال یک مرد را که با قوانین عمومی منطبق است درک کرده بود. آیشمن سعی کرد از روح قوانینی که اجرا می کرد پیروی کند، گویی که خود قانونگذار آن را تأیید می کند. در صورت بندی کانت از امر مقوله ای، قانونگذار خود اخلاقی است و همه مردم قانونگذارند. در صورت بندی آیشمن، قانونگذار بودهیتلر _ آیشمن مدعی شد که وقتی او را به اجرای راه حل نهایی متهم کردند، این تغییر کرد ، در آن زمان آرنت ادعا می کند که “او طبق اصول کانتی زندگی نمی کند، آن را می دانسته است، و با این فکر که دیگر نمی تواند خود را دلداری دهد. «بر اعمال خود مسلط بود»، که قادر به «تغییر چیزی» نبود»

اگر مایل به خواندن کتاب های قدیمی هستید به کتابخانه تاریخ جهان ما مراجعه کنید.

در کتاب صوتی آیشمن در اورشلیم چه میخوانیم

آیشمن در تمام زندگی‌اش یک «پیوسته» بود، از این نظر که دائماً به سازمان‌ها می‌پیوندد تا خودش را تعریف کند، و در فکر کردن برای خودش بدون انجام این کار مشکل داشت. او در جوانی به YMCA ، Wandervogel و Jungfrontkämpferverband تعلق داشت . در سال 1933، او در تلاش خود برای پیوستن به Schlaraffia (سازمان مردانه مشابه فراماسونری ) شکست خورد، در آن زمان یکی از دوستان خانوادگی (و جنایتکار جنگی آینده ) ارنست کالتنبرونر او را تشویق کرد که به اس اس بپیوندد . در پایان جنگ جهانی دومآیشمن خود را افسرده می‌دید، زیرا “آنگاه به او فهماند که از آن پس باید بدون عضویت در چیزی یا دیگری زندگی کند” (ص 32-3). آرنت خاطرنشان کرد که اعمال او ناشی از سوء نیت نیست، بلکه فداکاری کورکورانه به رژیم و نیاز او به تعلق داشتن، به وصال بودن انجام شده است. به قول خودش: «احساس می‌کردم که باید یک زندگی فردی بدون رهبر و دشوار داشته باشم، هیچ دستوری از کسی دریافت نمی‌کنم، دیگر هیچ دستور و فرمانی برای من صادر نمی‌شود، هیچ حکم مربوطه برای مشورت وجود نخواهد داشت. به طور خلاصه، زندگی ای که قبلاً هرگز شناخته شده نبود، در انتظارم بود.»